Өлең: Қалижан Бекқожин (Қарақұм)

Қара сұр қалың мұздай қуқыл жазық,
Үстінде аласапыран құм құлазып,
Жөңкіген жойқын тобыр секілденіп,
Тас бұрқан сұрапылын қырға жазып.
Дауылы жоталарды жүндей түтіп,
Қаңғыған құла дүзде құм құтырып.
Жандырған селдір-селеу дала түгін
Жалақтап қызыл жалын жел жұтынып.
Жәндік те, жануар да, шошып аң да
Тыным ап тұра алмаған осы маңда.
Асыр сап алапат құм жөнелгенде,
Бәрі де олжа болған тас боранға.
Бұл жерде бота боздап, аң азынап,
Ұйтқытып құм құйынды жел аңызақ.
Баяғы баяу бұлдыр заманадай
Қарақұм қарауытып жатқан ұзақ.
Нәлетін айтып ылғи аң да, адам да,
Жоламай кеткен бәрі сұр жапанға.
Ғасырлар керуені күңіреніп,
Басыпты Қарақұмға қарғыс таңба.
Өріне сол жапанның барып тұрмын;
Қозғалды құмда жаңа тарих бүгін:
Қалың жұрт Қарақұмда шабуылда
Жүр екен жоталардың жарып құмын.
Көрдім мен — самолеттер ұшты самғап,
Тілімдеп Қарақұмның көгін шаңдақ.
Жалын бет жауынгердей жорықтағы
Кезіп жүр инженерлер құмды шарлап.
Адырлы. құмның заңғар асулары,
Әлі де құлан ойнақ асыр маңы.
Теңізді тітірентіп крейсердей,
Барады гулетіп жұрт машинаны.
Бұрғысы сүңгіп терең бұрғышының,
Толғанып топырақтың түрлі сырын.
Алқымдап жатыр экскаваторлар
Басуға айқай-сүрең құмның шуын