Өлең: Қалижан Бекқожин (Гвардияшылар)

Кездесті олар көкше белде, кең үстін
Жапқан жасыл желеңдері егістің.
Гвардия туын көкке көтеріп,
Бейбіт қырда қалықтады Жеңіс күн.
Құшақтасты,
Ер жүздері жайнады.
Жалауындай жеңістің сол майдағы.
Алдарында Есіл жатты ойнақтап,
Ойларына түсті Шпрее майданы.
Естерінде сұрапылы соғыстың,
Үстерінен зымыраған оқ ұшқын.
Гвардия, қанды өзеннен асырды
Жеңіс тапқан кереметін сол күштің.
Естерінде соңғы майдан от лебі,
Оттан күшті жанды бірақ кектері.
Ақсай басып гвардеец ұмтылды,
Қан мен оттан
Туды жеңіс көктемі.
Сол көктеммен жаралы қол жазылды.
Керілді де Отанның кең жазығы
Миллион қол қырға шықты сыбанып,
Гуілдеді машиналар қаз үнді.
Белестерге
Мәңгі қоңыр қапталды.
Гвардия ерлері де аттанды,
Полк енді бейбіт белде, совхозда.
«Гвардеец» деген бірақ ат қалды.
Дивизия әлі шепте,шеткері,
Көктесін деп Жеңістің сол көктемі.
Сақталсын деп
Суық қолдан сырттағы
Еліміздің ен жазыққа еккені.
Достарымның естіп қырдан дүбірін,
Жауынгерлер аңсап келіп тұр бүгін.
Сүйіседі, қағысады арқадан,
Айқастан соң тапқандай-ақ бір-бірін.
Гвардия елдерінен ту алып,
Тракторшы Вася тұрды қуанып.
Жас офицер Байжановтың жүзі шат,
Көзін қырдың нұрларымен суарып.
Деді офицер: — Сонау шетте тұрсақ та,
Сендерменен дивизия бір сапта.
Жүр көтеріп бейбіт көктем туларын,
Жеңіс гүлін желбіретіп құшақта.
Тракторшы қарап ерке Есілге,
Сонау өзен түсті қайта есіне.
— Шпрее шайқастарын ұмытпан,
Гвардия белгісі бар төсінде...
Бейбіт қырда, қуанышты кеңесте
Түсті осылай өткен сырдың бәрі еске,
Бірақ дала, тыңның күйін тыңдатты,
Дүбірледі тракторлар белесте.
Қуанды олар, белестерге қарады,
Жайқалады дәнді толқын алабы.
Танкист қолы тракторды гулетіп,
Кестелеген енді бейбіт даланы