Өлең: Қалижан Бекқожин (Капитан)

Арасында үйлердің
Зіл - зала боп қираған,
Ақтарып соның күйгенін,
Жоқ іздеп жүр бір адам.
Қалдым қарап кідіріп,
Кім екен деп сол адам.
Құшақ жайып жүгіріп,
Келе жатыр ол маған.
Сүйкімді жас капитан,
Құшақ жайып жүгірген.
Көзіме оттай басылған,
Досым екен білдім мен.
Төрт жыл болды, көрмедім,
Сағыныппын досымды.
Құшақтасып көрістік,
Толқын сырлар қосылды.
Айтып жатыр асыға,
Іштегісін жасырын.
Сұрап жатыр досын да —
Қапаны мен Қасымын...
Айтылды сыр, әңгіме,
Өткен, кеткен күндерден.
Төрт жыл бөлек өмір де,
Іштен шықпай күптелген.
Аңдамадым оны мен,
Көргенімде асыға.
Досым түсі өзгерген,
Ақ та кірген шашына.
Бозбала еді сызылған,
Үлкейген ол кісідей.
Аздап түсі суыған
Бетіне дақ түсірмей.
Тек суытпай жүрегін,
Жалындаған махаббат.
Кімді аңсады, білемін,
Алып келдім содан хат.
Сұрланып жас капитан,
Ойлы көзбен қарады.
Айтты сырын ол маған,
Түйілді де қабағы.
«Сұмырайлар өмірден —
Дозағына кетеді.
Іздеп жүрмін, көрінен
Тірілтуге Гетені.
Жырлаймын мен оларға,
Қуанышпен тасыған,—
Сәлем алып,— Адамға!
Туған жаңа ғасырдан!»
Айрылыстық екеуміз,
Құшақтастық, сүйістік.
Қоштасқандай жігіт, қыз,
Әрең зорға қиыстық