Өлең: Күләш Ахметова (Аркадийдің фотолары)

Мынау достар!
Жас күніміз бірге өткен.
Аяулы еді, ыстық еді, түу, неткен!
Рахия, Күлтай, Башар, Ізімгүл
Жап-жас болып қарайды ескі суреттен.
Сол бір жылы ыстық жазда, июньде
Түскен едік, басқа — сән де, киім де.
Аркадийдің фотосы ғой,
баяғы
Түсіретін Төлегеннің үйінде.
Қазақ жігіт. Аты Аркадий, қаладан
Біздің жаққа келген сонда жаңадан.
Арқасына фотоаппарат асынып,
Қолына ұстап ескілеу бір чемодан.
Қызық еді. Қимылы да жедел-ді,
Үнемдейтін фотоқағаз дегенді.
Майда-майда суреттермен ауылға
Біраздан соң болып алды беделді.
Түспегенде қалатындай арманда,
Топырласып сол үй жаққа барғанда,
Монтиятын аппараттың алдында
Ауылымыздың ажарлысы Шәрбан да!
Аркадийде абырой бар, атақ бар.
Шікірейіп, шіренсеңіз — шатақ хал.
Аханова Зере ғана иілмей,
Қиғаш қарап, түсуші еді тәкаппар.
Сәл жасанды бейнеленіп сәби күй,
Суреттерге толды сонда, әрине, үй.
Қағаз гүлді бекер қойған ортаға,
Өзімізде де гүл емес пе ек табиғи?!
Өткен жылдар қайта айналып келместен,
Шығып бара жатыр екен енді естен.
Қандай оймен тұрдық екен тұнжырап,
Он алтыға қарағанда он бестен?!
Ерке қыздай қолдан шыға бұлқына,
Кеткен шаққа оралар ма ек, шіркін, ә?!
"Жылдамдықтың қас қағым бір сәті", — деп,
Қол қоямын суреттердің сыртына.
Көңіл онда мөлдір шыны әйнек бір,
Арман еді панбарқыттан көйлек бір...
Біздің балғын кезімізді бейнелеп,
Аркадийдің фотолары сөйлеп тұр!