Өлең: Күләш Ахметова (Қара теңізде)

Мына әлемде мазасыздық ұлғайған
Сен де тулап жатырсың ба түрлі ойдан?
Қаратауды түсірдің ғой есіме,
Қара теңіз, есіміңді кім қойған?
Шаншыласың көкке суды жарып тік,
Шамырқанып шашырайсың, жарықтық!
Екеуіңе қара деген сөз ортақ,
Ортақ сосын сұстылық пен алыптық.
Ұқсассыңдар, жалғаны жоқ мұның еш,
Екеуіңе ортақ жайлы, жылы кеш.
Сен Ұлысың. Қаратау да киелі,
Асуынан өткен талай ұлы көш.
Толқындардай жағалауда тебінген,
Бірде тасып, бірде кейін шегінген,
Жақпар тастар арасынан от алған
Қаратаудың қара қызы едім мен!
Теңіз!
Маған шабытыңнан бөліп бер,
Шамырқансам, шашылсын бір көбік тер.
Сені есіме салар әлі бұрқырап
Алматыда гүл ашқанда өріктер...
Теңіз!
Мені дауылдармен жолықтыр,
Жанымдағы бұрқасынды толықтыр.
Қаратаудың айбары бар кеудеме
Бір тау толқын қосып қайтқым келіп тұр!
II
Көк бұлттар көңілімнің ауыры ма,
Алапат кезікпедім дауылыңа.
Жанымның толқынымен сұхбаттассын,
Басайын толқыныңды бауырыма.
Жан едім табылатын талап бойдан,
Босатам мен де ішімді азапты ойдан.
Теңіздей тебіренген сезімдерді
Кеудеме қалай ғана қамап қойғам?!
Менің де дауылымнан бұлтым басым,
Бұлттарым жыр семсермен жыртылғасын,
Тоқтатпай кеудем толы толқынымды
Қосайын толқыныңа, бір туласын!
Теңіз!
Сен әлемдегі ұлы ақын ең.
Жете алмай саған іштей тынатын ем...
Үндесті шулап шыққан шумақ — толқын
Беймаза бір ақынның мұратымен!
IІІ
Теңіздің беті тынымсыз,
Ағаштар неге тұр үнсіз.
Адамдар неге алаңсыз,
Түсінбейсіз бірін сіз.
Кешқұрым түсті тағы алау,
Өткен соң бәрі бағалы-ау.
Құстардың әнін сағынар
Бір кезде мынау жағалау.
Тынымсыз беті теңіздің,
Теңізбен бейне егізбін.
Желкілдей өскен жапырақ,
Байқаусыз, ойсыз неге үздім?
IV
Толқын кетіп толқынның жалғасында,
Қара теңіз тулайды арнасында.
Арбасуда ақ көбік көк көбікпен,
Өмір, күрес, арпалыс — мәңгі осында.
Өршиді жел толқынды атып-атып,
Уыс-уыс атылып жатыр ақық,
Жыртып-жыртып көк теңіз лақтырады,
Көк көйлегін өзінің қақыратып.
Өршелене соғады жарға мына,
Жарқабақта, жағада бар ма кінә?
Маржандарын шашады ашуланып,
Әлденені сұрайды жалбарына.
Жап-жалаңаш.
Жылысын тәні қайтіп?
Кім тыңдасын, жатыр ма зарын айтып?
Солқ еткізіп соғады жағаны жал,
Жараланып құлайды кері қайтып.
Жасыл орман.
Басқа өмір дәл қасында.
Ұмтылады, білгенмен бармасын да.
Әр нәрсенің шегі бар, өз орны бар,
Қара теңіз тулайды арнасында