Өлең: Күләш Ахметова (Көксеу)

Бұл қалай деп алды-артымды кең ойлап?
Адамдарға сөз сөйледім абайлап.
Іздемеймін жеңіл-желпі қуаныш,
Іздемеймін оңай дәулет, оңай бақ.
Болмаса да сүйенерім, мінерім,
Еркелейтін кезім еді бұ керім.
Жақсы деген адамдардың жанында
Бір себептен құм боп тұрды жігерім.
Бақыт бар ма осы өмірде?
Күмәнді-ақ,
Түлкі бола алмадым мен бұлаңдап.
Түлкілер де күлкі болар бір кезде
Байқайтұғын адам болса мұны аңдап.
Мезгіл айтар, өшем бе, әлде өсем бе,
Мақтанышым, жұбанышым десем де,
Алғашқысы, соңғысы да мен емес,
Өлең жазып өкінгеннің осы елде...
Шығармын мен өкініштен, мұнардан,
Қайталанбас жазылар бір шығармам.
Мінін емес, мықтылығын осы Елдің
Адамзатқа ұғындыру — ұлы арман!