Өлең: Күләш Ахметова (Өз елім)

Сүйіктіңдей жүретін кіл есіңде,
Кір түсірме ел деген ұлы есімге.
Ата мекен — бақыты бабалардың
Жеңіп алған сап ғасыр үлесінде.
Күндерімен, түнімен, гүлдерімен
Өзіңдікі ол сенің, білесің бе?
Өзіңдікі ауасы, таң нұры да,
Өзіңдікі жазы да, жаңбыры да.
Өзіңдікі даласы, тау, қыры да,
Өзіңдікі мереке, ән-жыры да.
Өзіңдікі барлығы болғаннан соң
Өзіңдікі болғаны тағдыры да.
Өзіңдікі суы да, орманы да,
Өзіңдікі көлі де, қорғаны да.
Өзіңдікі үйлері, бақтары да,
Өзіңдікі көшесі, жолдары да.
Бар бақыты сенікі болғаннан соң
Қайғысы да сенікі болғаны да.
Бір көресің шат, мұңды кезеңін де
Алтын болып көрінер жез өңінде.
Сен сүюге туған жердің
Бұлбұлын да, әнін де, өзенін де
Өз анаңның алдында ұйықтағандай
Өзі бақыт — жүргеннің өз еліңде!