Өлең: Күләш Ахметова (Қысқы бақта)

Сыңайы бар жер мен көк кінәласқан.
Ызаланған баладай жылады аспан.
Мыңқ етпейді шынардың діңгектері
Жасыл барқыт сияқты қына басқан.
Құқайларды көрген ол мұнан асқан,
Желге, күнге, аязға кеуде тосып,
Тұратындай мәңгілік құламастан.
Қар ызғары! Қарып тұр астананы!
Осы ызғардан нағыз қыс басталады.
Түксиеді таулардың қас-қабағы,
Салқындайды қайнардың тостағаны.
Жаздай қарттар отырған орындықтар
Бақ ішінде қаз-қатар бос қалады.
***
Тәкаппар қарап,
Таныс бақ
Кеудесін көкке керіпті.
Бұтағы тұрған қар ұстап
Қайыңдар қандай көрікті.
Ақ карда тысқа шықсаң-ай,
Тізілген ағаш тік сапқа
Біріне-бірі ұқсамай,
Біріне-бірі ұқсап та...
Туған жер,
Сенде жүз үміт...
Құлпырар төсің таяу күн.
Қар жауғанда да қызығып,
Қараймын саған, аяулым!
Сен үшін бөлдім ұйқымды,
Жақынсың қалай мұншама.
Бұлтың да маған сүйкімді
Бұлыңғыр тартып тұрса да!
Тек қана жина тойға елді,
Жыл сайын болсын мейрам көп.
Көрсетсін жырым бейнеңді
Кішкентай ғана айнаң боп.
***
Мезгілі заттың жеткенде
Далиған әлем қалай тар?
Кінәлі күн бе,
Көктем бе,
Таусылды бүгін талай қар.
Қартайған шығар қатты қыс.
Әлсіздің сөзін кім тыңдар?
Тіршілік деген — қақтығыс,
Өкшеңді соғар дымқыл қар.
Өмірге ғашық тіршілік —
Ұмтылды күнге қарай — тал.
Ұзамай қызыл гүл шығып,
Аз ғана күндер ән айтар.
Қатты қыс қалай тез өткен?!
...Өзгертіп заттар орынын,
Келеді бәрі кезекпен.
Ақын көңілі қашан да неге де алаң.
Қар бүркенді бүгін де көне далам.
Кейбіреулер барады шатыр ұстап,
Табиғаттан неге өзін бөледі адам?
Бала кезде қолғапсыз қар ұстадық,
Келе-келе ондайға барыспадық.
Табиғаттың бөлігі бола тұра
Табиғаттан неге біз алыстадық?
Құшағынан босатып көк көлдерді,
Ақпан да өтер қайталап өткендерді.
Жел жылыған сияқты, кар не қылсын,
Келіп қалар кешікпей көктем де енді