Өлең: Күләш Ахметова (Қар жауып тұр қалада)

Қар жауып тұр қалада баяғыдай,
Адамдарды бақытты ет, ая, құдай."-
Туған жерге аспаннан суық гүлдер
Түсіп жатыр қанатын жая құлай.
Қай кезде де қазақтың даласы кең,
Біреу — бақыт, біреулер — жарасына ем,
Іздей ме екен, адамдар бара жатыр
Аппақ-аппақ қарлардың арасымен.
Біреулер жүр тазалап күрекпенен,
Аппақ сезім толтырар жүрекке өлең.
Іздегенін адамдар тапса екен деп
Таза қардың, үстінде тілеп келем.
Көптен осы қаланы қар басқаны,
Алатаудың айбарлы қарлы асқары.
Аппақ, аппақ, аппақ қар себелейді,
Үлпілдейді түбіттей тал бастары.
Тал бастары... Өнгелі не көрмеген,
Мезгіл жетпей жазғандар көгермеген.
Жас суретші қарайды тұра қалып,
Таласа алмай табиғат шеберменен.
Мекендемей шатырдың үстін, кептер тығылыпты.
Сұп-суық ұшқын лептер.
Сессияның кезі бұл, бұрынғыдан
Ширағырақ басады студенттер.
Қысқы ауаның тиеді сызы бетке,
Біреу — тойдан,
Біреулер — қызметтен
Шыққан шығар.
Қар жабады жаңағы ізін өткен.
Қар жауған шақ.
Мезгіл ғой шапағатты ең,
Торғайлардың тоңғаны батады әттең.
Сұп-суық қар ішінен Алматыма
Қараймын мен ып-ыстық махаббатпен