Өлең: Жамбыл Жабаев (Сәлем берем Москваға)

Сәлем берем, Москваға,
Арман бар ма, Москвам,
Сені көрген адамда.
Сендей сұлу қала жоқ,
Он сегіз мың ғаламда.
Уа, құрметті астанам,
Сәлем бердім өзіңе,
Мені тарттың алыста,
Жылы ұшырап көзіме.
Отанымның жүрегі
Жалтыраған айнадай
Көшең қандай сәулетті.
Аспан зәулім үйлерің,
Тұрғандарың дәулетті.
Күллі ғалам көз тігіп,
Москва саған қарайды.
Бақыт тапқан біздің ел,
Өмір гүлдеп күлгенде,
Нұрлы астанам Москваны
Жүрегіне санайды.
Отанымның тамырына
Барлық бақыт, барлық ой
Кремльден тарайды.
Араладым көшеңді,
Көзімді тартты үйлерің
Сонда тұрад Сталин
Бүкіл әлем сүйгені.
Дүние жүзі бұл күнде,
Москва сені біледі.
Шет елдерде езілген
Қан аралас жас ағып,
Екі бірдей көзінен
Аш, қорлықта жүргендер,
Саған көзін тігеді,
Сенен үлкен күш алаң,
Жауларымен күрессе,
Арта түсед жігері.
Кремльдің басында,
Қызыл жұлдыз жанып тұр,
Ол елімнің бақыты,
Ұлы Сталин берген нұр.
Астанамды аралап
Салтанатын қарадым,
Мавзолейге бас идім,
Әсер алдым, жыр құйдым,
Аспандаған үйлердің
Қабаттарын санадым.
Анау тұрған әдемі үй,
Күн отырған Кремль.
Жатыр Ленин жанында,
Күндіз, түні тыңдаумен
Отанымның жүрегін,
Астанамды көргенде
Қуат кірді бойыма,
Жүрек сондай қуанып,
Өлең түсті ойыма.
Ағындатты жырымды,
Күн сияқты Кремль.
Сәлем, қызыл Москвам!
Отанымның жүрегі,
Халық бақытын жыр қылған,
Дала ақыны Жамбылдан,
Москва, саған көп сәлем.
Жаса, ардақты астанам,
Көзін тіккен күллі әлем!