Өлең: Жамбыл Жабаев (Ұлыма)

Ақ басты Алатаудың Жамбылымын,
Өлеңнің ұлы сүре даңғылымын.
Көктемдей қызғалдақтай қызық заман
Қайта туып жасарған балғынымын.
Ырысты қалың халқым — гүлім менің,
Гүлімнің қызғалдағы жырым менің.
Теңіздей тасқындаған зор қуаныш
Ойымды тербеткендей бүгін менің.
Бейнесін төрт заманның өзім көрдім,
Заманның онан арғы сөзін көрдім,
Қалмақ хан, Тезек төре, Құдияр хан,
Ұсқынын Николайдың, көзбен көрдім.
Жыр таптым, кісі менен іс таппадым,
Іс дерлік ауызға алар күш таппадым,
Сондықтан, «ағаш ерге — жіп құйысқан»,
Мақпал жыр тапсам, құндыз еш таппадым
Тоқсаннан асты жасым, жүзге келдім;
Табылды арман етіп іздегенім,
Ел көрдім, ел бастаған ер де көрдім,
Кезімде олақ тартқан сөзге менің.
Жырыңды досың болса күлдіріп айт,
Жау болса, жау тигендей бүлдіріп айт.
Жыр деген біреуге оқ, біреуге бал,
Дәл тиген оқ берендей жұлдырып айт!
Олай болса, қарт жырау, Жамбыл баба,
Жерінде жайраң қаққан елге қара.
Қосылып омыртқасы өзенге өзен,
Қосақтай қосылысқан көлге қара.
Теңіздей ел талабы шалқып жатқан,
Үмітті ұшқыр қиял болашақтан.
Ұлына мен мақтанбай кім мақтанар,
Іспенен ел қиялын орындаған.
Аз емес атақты ұлым, әлденеше,
Қиялдан асып туған тоқсан есе!
«Тәңірдің» бермес бағын тартып алған
Жамбылмын жер қожасы мен ендеше.
Ұлым бар құрыш мініп, көкті өрлеген,
Күнге асып, ай мен жұлдыз қалған төмен
Күніне жұмыр жерді жеті айналса,
Жетуге болжалында күші келген.
Тұмсығы жұмыр жердің қатқан мұзы,
Тылсым боп өмір бақи жатқан мұзы,
Тылсымның ашып жарық ашты сырын
Елімнің алып туған ұлы-қызы.
Сүйікті Сталиндей шын данама!
Тоғыз ай мұз төсенген төрт балама,
Папанин, мұзды тілген ер Шмидтім,
Бұл сөзді арнап жаздым сізге ғана!