Өлең: Жамбыл Жабаев (Күн нұры)

Пернеге бауыр басқан кәрі бармақ,
Арының домбыраның шыңға самғат.
Ақтарып Жетісудың тасқынындай,
Ал, ағыт, өлеңіңді Горькийге арнап!
Ежелден менің жырым елге арналған,
Жүрегімді ел сырымен, мен жалғағам.
Елімнің жаны сүйген ұлдарына —
Жамбылда сөз қалсын ба арналмаған!
Сондықтан, домбырамды аламын да,
Кетемін асқар ойдың алабына.
Ағыт деп, асыл сөздің қазынасын,
Сөйлесем домбырама — қаламыма.
Бұл Жамбыл талай-талай жырлар жазды,
Тоқсан жыл тоқығанын түгел қазды.
Ленин мен Сталиннің сүйген досы
Жырлаймын бүгін Горький дауылпазды.
Жырлайды Горькийді айтып елдің бәрі,
Жаттаймыз оның жырын жас пен кәрі,
Үйренген дауылпаздың өнегесін
Сұңқардай көкті кезді балалары.
Уа, Горький асқан терең, ел ғалымы,
Асқар ой, дария ақыл, сөз даңғылы.
Асылдың қылауындай әр сөзіңді
Халықтың қадірлейді қарт Жамбылы.
Ер сүйдің, еңбек сүйдің, елді сүйдің,
Қуандың ел қуанса, бірге күлдің.
Сұңқардай сорғаладың қаһар шашып,
Жауларға, зұлымдыққа оқша тидің.
Уа, Горький халық ырысы күнді сүйдің,
Халық үшін қайрат төктің, жандың,
күйдің
Қалайша жаудың саған өшіккенін
Түсіндім, түгел бәрін түйдім-түйдім.
Уа, Горький, мәңгі өлмейтін шынды
сүйдің,
Достықты, махаббатты сүйдің шүйгін,
Осыны қолдарымен жасап берген —
Ленин мен Сталиндей ұлды сүйдің.
Қорғадың Лениннің ұлы туын,
Қаһарлы қаламыңмен жауды қудың.
Қастасқан қара жүрек сұр жыландар
Қапыста зәрлі тістің тигізді уын.
Уа, Горький! Ардақтадың әділетті,
(Барша адам сүйді оны адал ниетті)
Қас қылған өміріңе жау нәлетті
Кәрленіп құрыш халық талқан етті.
Елімде Ленин тірі, Горький тірі,
Жүрегі елімізге күндей жылы.
Жаулардан елді, жерді тазартамыз!
Қалады қалыбында күннің нұры