Өлең: Жамбыл Жабаев (Жоғалт көзін)

Бақытты халық, сөз тыңда!
Бақасқан жау әлі көп,
Түнге үйренген жарқанат,
Күннің оған сәні жоқ.
Қорегі нәжіс құзғынға
Адал астың дәмі жоқ.
Улы тілді жыланға
Жан жақпайды зәрі жоқ.
Адамнан күтпе жақсылық —
Елге жылы қаны жоқ.
Ұяты жоқ, ары жоқ,
Жан қадірін білер ме
Денесінде жаны жоқ,
Жаны жоқ дене сасыса,
Жұқпалы індет еліңе,
Көмгеннен басқа емі жоқ.
Күнге не деп көрінер,
Күн сүймейтін қара бет,
Итке оны теңесең,
Ит жеркенер, — жала деп,
Жыланға оны теңесең,
Демес пе еді әрі әкет.
Ұқшасы жоқ әлемде
Бұл не деген пәлекет!
Әлем көркі асылды
Жоюға еткен әрекет.
Адамдықты білмейтін
Әлпеті жаман бір індет.
Куйбышевтей көсемді,
Горький сынды шешенді —
Әлем сүйген керемет,
Шам-шырақты өшіріп,
Өміріне қол сұғып,
Жүргендерден не үміт!
Мен тілеймін қалың ел,
Ел өкілі мен Жамбыл,
Жоғалт көзін ылаңның,
Қойма жерде, бір минут!
Өскен елдің ұлдары,
Бақытты елдің қамқоры,
Сталиндей дана бол,
Қалтыратқан қас жауын,
Климдей елге пана бол!