Өлең: Жамбыл Жабаев (Сәлем бүкіл халықтан)

Көңіл көкке шарықтап,
Қуанбасқа немене,
Құйғандай қуат сергідім
Тоқсандағы денеме.
Сақшы ерлердің, салтанат
Тойында жырым жебеле,
Жыр қырманын төбеле,
Үлестір жұртқа себеле,
Қуанышқа жырыңды айт,
Ерді айтпасаң жырыңның
Ажары сірә келе ме!
Олай болса, ой тербеп,
Жорғаласын тіл Жамбыл,
Жел жетпес жүйрік домбыраң
Бұрауын келтір жыр Жамбыл.
Сандуғашы советтің,
Қастерлеп баққан ел—Жамбыл.
Бала ойнағы төбе едің, —
Төменнен төмен сен едің,
Күн астынан көрінген
Болдың бүгін шың Жамбыл.
Ойласаң Жамбыл соны ойлан,
Тоқсаннан асып тыңайған,
Қайраты тоқсан бұл Жамбыл.
Бұлақтың көзін іздесең,
Ырыс берген кім десең,
Түбі терең тұңғиық,
Төгілмес неге сыр Жамбыл:
Тоғыз ақын қоршалап
Отырса Жамбыл төрінде.
Тұлпарын мініп тоғылып,
Өкімет келсе көруге.
Тоқсан бірде қол жетсе
Ойға түспес өмірге.
Шыйрыққан жібек шешіліп,
Жазылған жүйрік көсіліп
Ағызатын күн болды,
Арыңды жырды менің де.
Айтып тілім жетпейтін,
Асқардай басып өтпейтін,
Қастерлі қалың қасиет
Толып жатыр елімде.
Ұйтқы соған Сталин,
Сталиннің шәкірті
Фрунзе, Клим, Чапаев,
Айбындасқан арыстан,
Шабаққа шапқан наһандай,
Тереңде жауын қағысқан,
Елдің шетін ақ талап,
Алаш-орда қан жалап,
Хан, патша езген халықты
Тағы ұстауға ноқталап,
Арпалысқан кезінде,
Ерлерім жауға шабысқан.
Жалынды туы желбіреп,
Қорғауға елін шығысқан.
Қызыләскер ұлыма,
Оның жыйырма жылына,
Ворошилов батырға,
Жас өспірім баладан,
Ата менен анадан,
Колхозды халқым даладан,
Жырмен сәлем ақыннан,
Сәлем бүкіл халықтан!
Ұлымды ер ғып өсірген,
Ленин менен Сталин —
Жасасын қос данышпан!