Өлең: Жамбыл Жабаев (Сталиннің туған жері)

Екінші өмір — ғасырды,
Көргенде жаңа асылды,
Үндемей қалай тұрайын,
Жырламай қалай тұрайын?
Ұлдарым менің коммунист,
Немерелерім комсомол,
Шөберелерім пионер,
Қуанып соған Жамбылы,
Шебер сөздің даңғылы
Кәрі жаны жасарған,
Құлшына қайта жасалған,
Қоздатып жырды құя бер!
Бұл Жамбылдың көздері
Көз ұшынан көреген,
Бұл Жамбылдың жүрегі
Жеңілмес күшті өлімнен,
Бұл Жамбылдың жырлары
Жүйрігірек желіңнен,
Бұл Жамбылдың жаны жас,
Жарығырақ көгіңнен,
Қалған емес өрлеген,
Ойым менің өмірден.
— «Ертте атымды!» — дедім
мен, —
Немере, шөберелеріме,
Жарқылдасын үзеңгім,
Жүретін жерім өз елім,
Көз салайын жеріме,
Жердің гүлді көгіне,
Аралайын, барайын
Жерімнің таулы, өріне;
Бұлақ аққан бауырынан,
Қыран ұшқан тауынан, —
Көрейін дедім барайын,
Сталин туған жеріне.
Ұландар атты ерттеді,
Шексең сапар, шек, — деді,
Шығарып салып балларым,
Мақсатыңа жет деді!
Жүрдім жолдың жөнімен,
Чапаевтың майданға
Шапқан шалқар жерімен;
Көрдім таудай толқынын
Өткенде Каспий шенінен,
Щорс батыр шарлағам,
Днепр толқып тулаған,
Шалқып жатқан бақ көрдім,
Украин жерінен.
Көрдім сұлу Еділді,
Еділдей еркін елімді,
Ертегідей елдегі .
Көрікті, биік өрімді,
Шалқып жатқан елдегі
Жырлағанда көргенді
Қайтер еді теңесем,
Күміс айдың нұрымен,
Қайтер еді теңесем,
Көктің сұлу күнімен!
Бірақ, көктің сұлуы,
Сұлу емес елімнен,
Осы өлеңді, жырымды
Саған айтам, Сталин!
Taп өзіңді жаныма
Балап айтам Сталин!
Көрдім туған үйіңді,
Үйіңде тұрған күйіңді,
Май шам. шағын терезе,
Жұпыны жиһаз, бұйымды,
Жез самаурын, тас табақ
Саздан соққан секілді,
Көрдім кестелі орамал
Сүрткен талай бетіңді,
Кішкене үйің үстінде
Көрдім аспан аяңды,
Қыран ұшып, қаз қонған
Таулы, тасты далаңды,
Жерге бақыт бақ беріп,
Бізге нұрлы шақ беріп,
Көк күніндей нұрланған,
Халық қамын ойлаған,
Ғасырға ұлын сайлаған
Балқып ыстық қаныммен
Сүйгім келді жаныммен
Мейрімді сенің анаңды!
Жас ұрпақтар білесіз
Бұрынғы өткен заманды,
Бөлтірігі бөрінің
Қозыға шапқан заманды.
Аспан жерге айналып,
Ыстық болғам заманды,
Боранда малға жұт келіп,
Қастық қылған заманды,
Қара қарға қарқылдап,
Қан жалаған заманды,
Табанында патшаның
Езіліп халық қақсаумен
Зар жылаған заманды.
Сол кездерде дозақтың,
Торында жүріп мазақтың,
Қорлығына шыдамай,
Батырлар шыққан бірталай
Даласынан қазақтың.
Оқысаң жырды — толғауды,
Толғауда ер боп толғанған
Қобланды, Бекет, Исатай
Олар халық батыры.
Онан соң шыққан толғанып,
Амангелді Иманов,
Күшіменен сай келген
Батырлығы, ақылы,
Соның бәрі патшаның,
Сұм өмірдің қасы еді,
Соның бәрі езілген
Халықтың ғана досы еді.
Сол батырдың бәрінің,
Халықтың, жастың, кәрінің,
Тілегін халық ерінің,
Тілегін халық жерінің,
Тілегін тау, құзының,
Тілегін ұлы, қызының,
Тілегін ауа, даланың,
Тілегін мейрімді ананың,
Тілегін әке, ағаның,
Тілегін сәби баланың,
Тілегін ақын, дананың
Жиып, түйіп бір жерге,
Біліп, көріп біздерге
Құрып мықты штабын;
Құйып нұрлы нұсқауын
Берген ұлы Сталин.
Сталин сен нұр көзім,
Саған айтар бұл сөзім,
Сен езілген халықтың
Шырағысың жарықтың,
Ата менен ананың,
Аға менен баланың,
Шырадай аштың сен көзін;
Шөліркеген даланың
Сусынын сен қанғыздың,
Даланың айдын алабын
Көл ғып бұлақ ағыздың;
Жерге қызыл бақша егіп,
Қырдан шешек жарғыздың,
Халықтың . даңқын, достығын
Жер шарына барғыздың,
Бақыт,беріп,бақ беріп,
Еңбектен өрнек салғыздың,
Тілегі сенде халықтың,
Жүрегі сенде халықтың,
Өмірден нәубәт жауғыздың.
Жадыратып Жамбылдың
Жүзі жасаған жүрегін,
Жасартып қайта соққыздың,
Жырын көкке жеткіздің,'
Бұлақтайын төккіздің,
Жүрегім, жырым өлгенше,
Сенікі, жаным сөнгенше,
Өйткені, дана, Сталин,
Жалқау тартқан жаныма
Өмірдің нұрын еккіздің!