Өлең: Жамбыл Жабаев (Пушкинге)

Өнердің алды қызыл тіл,
Тілде жүйрік ол дүлдүл.
Ақынның мұхит теңізі —
Пушкинге бүгін бір жүз жыл.
Менің айтқан жүз жылым —
Өлім емес, өмірі,
Өмірде оның өлмейді
Ел сүйген таза көңілі.
Әлемге шыққан аты бар,
Алтынмен жазған хаты бар,
Күн сенбей ол сөз өнер ме?
Шыңдағы шынар өмірі,
Қиядан жібек қырмызы,
Кестелеп тіксе хор қызы,
Шытырмақ шимай гүл шығып,
Тауыс құс жазса қанатын,
Көз тартып көркі аларын,
Патсайыдай құлпырып,
Пушкиннің жыры дәл сондай,
Әлемнің ажар көрігі.
Шам-шырақ деген тас жатар
Теңіздің терең түбінде,
Сүңгіп адам соны алар
Шам қылуға түнінде,
Май құйған шам сөнсе де,
Шам-шырақ сөнбес өмірде.
Жақсы соз бейне шам-шырақ,
Орнаған мықтап көңілге,
Жақсы сөздің иесін
Ұйғара алман өлімге.
Олай болса Пушкинді
«Тірі» деп, керек сенуге.
Жақсының жауы— жексұрын
Патша, хан, би, бегің де
Ол өмірдің өртіндей,
Өмірі ұқсас көмірге,
Арпалысты, алысты,
Бүркіттей шеңгел салысты,
Ел шырағы ақынның
Сөзін жерге көмуге.
Асылдың бетін ашушы
Ерікті елдің адамы —
Ұлы Совет Одағы:
Украина, орыс, белорус,
Түркпен, өзбек, қазағы,
Ұлтының атын санасаң
Әлденеше он болады.
Алып Отан бірлігі
Бір-ақ үйдей болады.
Ер қадірі ерлерде,
Зер қадірі зергерде;
Ері дана елімде
Асылдың бәрі бағалы.
Ақылды туған жасым бар,
Ұлы ақынның үлгісін
Маржан етіп тағады.
Асылдың беті ашылып,
Әлемге нұры шашылып,
Шалқардай көңіл шалқыған;
Сталиннің заманы