Өлең: Ғафу Қайырбеков (Бала бекетке)

Сыбызғы кесіп қурайдан,
Сыйлауға саған ұйғардым,
Шеберлік тілеп құдайдан,
Жасауын білмей қиналдым.
Шаңыраққа байлап кептіріп,
Шаңқай түс кезіп кеп бақтым.
Бәкімді қайрап өткір ғып,
Жүзінде сәуле тоқтаттым.
Сақсынып ішін мол аршып,
Сығалап әккі мергендей,
Қол қайтты талай қобалжып,
Бүлдірер кезім келгендей.
Қарай да қарай сен жүрдің,
Сәби де көзің жаудырап.
Нұсқасын оймен келтірдім,
Кемістеу болды сәл бірақ.
− Ал, шырқат - дедім,
− Бай көңіл
Балалық шіркін шыдап па?
Өзің бе, ол ма – әйтеуір
Бір тәтті үн келді құлаққа.
Сен мәзсің - болды мен үшін, -
Есіме түсті күштілер –
Әр істе сондай кемісің
Кетерін қайран іш білер