Өлең: Ғафу Қайырбеков (Ay қараймын азаннан)

Ay қараймын азаннан тұрып алып,
Осы теңіз балығын қырып алып
Жүрген сабаз секілді сенімдемін,
Жылы толқын жатады күліп ағып.
Қос қанаттан қос ескек суға малып,
Ерте қиял асылып шыңға барып,
Әлдеқайда кетемін көңіліммен,
Елестейді еркелік, бір балалық.
Жан жоқ бұл кез оянып, қыбырлаған,
Күннің-де алғаш түседі нұры маған.
Ең атақты балықшы келеді - деп,
Тек құрақтар жағада сыбырлаған.
Ау арқауы алысқа керілгенмен,
Шылау басқан аршуға ерінгеннен,
Екі-ақ құлаш тұсы бар көзі бүтін,
Жайын өтсе тоқтамас бергі жерден.
Салып ұрып сол бүтін жерге жетем,
− Ертеменен, е сабаз келген екен, -
Дегендей-ақ бүлк етіп сазан балық,
Амал таппай тоқтайды енді бөтен.
Кейде біреу, кейде екеу - аспайды одан,
Сорпалыққа сорлылар бас байлаған,
Құрғақ қайық түбінде тыпырлайды,
Қалған жерді қарамай босқа айналам.
Алтын артқан кемедей маңғазданып,
Қайық қалқып жүзеді, жай қозғалып,
Көкке қарап келемін жағалауға,
Әкелгенім болса да жалғыз балық.
Жаңа оянған ағамыз жағаға кеп;
«Қанша-ау?» - дейді.
− Боласыз санап әлек!
− Сорпа бар ма?
− Бар - деймін.
− Е, жарады.
Артық ұстап байғұсты неге керек!