Өлең: Ғафу Қайырбеков (Ұмытпан Сары жайлау)

Ұмытпан Сары жайлау, салқын кештер,
Аспанда ала бұлттар - алтын көштер,
Сендер де серілікті сағынғанда
Аунаған бауырында ақынды ескер.
Тауларым гүл омырау, шалғын иық,
Жырымды тыңдап едің балқып ұйып.
Сәскеде жұмақ үні естілгендей,
Тұрғандай аспаныңнан бал құйылып.
Ақ түнге қара жартас құрбыдай боп,
Үстіне қонушы еді сырғып Ай кеп,
Осының бәрін керіп, бәрін сезген
Айқайлап алушы едім: «Тірлік-ай!» - деп,
Самал тау, Саға-Бүйен, Баянжүрек,
Арнап көп ақын содан жай алды деп,
Арасан хабар айтып ойдағы елге,
Азамат амандыққа қол алды кеп.
Қариялар - мәңгі өмірдің үгітіндей,
Жылдардың жел өтіне үгітілмей,
Сексенде селкілдейін деген ой жоқ,
Қылшылдар қырықтағы жігітіңдей,
Жасы үлкен, жайдары жүз, шіркін ағам,
Мұртынан қымыз исі бұрқыраған,
Қаңтарда қағып түскен олжам ғой деп,
Алтайы сыйлап еді түлкі маған.
«Күреңбел, «Сайымбөлек», «Сандал көлім»,
«Баласаз» ара қонып барған жерім,
«Зәуренің көк сайына» көкірек басып,
Көңілімнен шығып кеткен арман менің.
Баурында болсам шіркін ала жаздай,
Қаңқылдап қанаттанып бала қаздай.
Тәңірінің өз үйінде жатқандай боп,
Мәңгілік жасар мұнда адам азбай.
Қымызы тамыр жайлап, буын қуып,
Қырық жыл жүрсең-дағы суық ұрып,
Есіл ер ендігәрі есен бол деп,
Жұпармен жібереді жуындырып.
Басыма бақыт түнеп, дәулет қонып,
Жағалай жан-жағымда сәулет толып,
Баурында, Баянжүрек, кештім дәурен
Бір ауыл ақын деген әулет болып.
Түсер жол ер жігітке талай тарап,
Қасиетті қазақы жер, бұл бай танап,
Қайтқан жаз, қайран көңіл кетпес естен,
Рахатын жеті атамның бір қайталап