Өлең: Мұқағали Мақатаев (Болашақ ғасырлардың шежірешілері)

Болашақ ғасырлардың шежірешілері,
Сұп-сұрғылт салқын жүзімді
көрсетейін сендерге,
Менің өткен ізімді жазғыларың келгенде,
Тасқа басып атымды,
Суретімді іліңдер, биігірек төрлерге.
Талып, нәзік кім сүйсе,
Менің атым — сол деңдер.
Суретім де достікі,
сүйкімдісі ол досының құрметіне шаттанған.
Жырыменен паңсынбай,
шетсіз-шексіз
мұхиттай махаббатымен мақтанған.
Махаббатын жомарт жан
басқаларға ақтарған.
Жапанда ол жалғыз адасып,
Жоқтарын аңсап, көп көрген,
Досынан жиі айрылып,
қасірет түндер өткерген.
Не деген сұмдық,
көрген ол,
біреуді сүйсең құмартып,
Сүйгенің іштей жасырып,
ызғарын төксе мұнартып.
Керемет сеттер болған-ды,
Екеуден-екеу аулақта
даламен, қырмен, орманмен.
Көшені кезген сенделіп,
Жабысып кеткен құшақпен,
айқасып кеткен қолдармен