Өлең: Мұқағали Мақатаев (Сағыныштан сарғайып сары қайың)

Сағыныштан сарғайып сары қайың,
Жапырақтар шертеді сары уайым.
Кернейлетіп, сыңсытып жет, тырналар,
Ұзатқалы барады сәуір айын.
Енесінен құлындар жеріген бе?!
Арылыпты бал-сусын желіден де.
Қиқулаған тырнаның қанатында.
Жаз ілесіп барады керуенге.
Жұқа шапан жамылған боз даланы,
Әлдилейді тырнаның созған әні.
Қалбалақтап қаңбақтар қарбаласта,
Бағытына басы ауған қозғалады.
Балауса жоқ, балғын жоқ тербетуге,
Тербеледі қияқтар желмен түнде.
Қызылкүрең қоржынын толтырып ап,
Хабаршы күз жортып жүр жер бетінде,
Раушан гүліне сен серік едің,
Раушан арасынан көріп едім.
О, менің аққанат құс - махаббатым,
Қайдасың, қайтсем саған көрінемін?..
Дүние тыныш еді «құлаққа ұрған»,
Талықсып тал бойында шуақ тұнған.
Табиғат сонда саған, раушанға,
Барынша бар жасауын лақтырған.
Есіңде ме?
Сонда сен байқадың ба?
Дір еттім, жанарыңнан тайқадым да.
Сол күні раушанның өзін емес,
Иісін сыйлағансың қайтарымда.
Гүлді қойшы, гүл ата ырымы ма,
Мәңгі шатпын сол күнгі қылығыңа.
Гүл иісі тұр екен жүрекке ұрып,
Танауымды тақасам бұрымыңа.
Гүлді қойшы, семеді гүл дегенің,
(Гүл сыйлап, гүл алуды білмегенім...)
Қайдасың?..
Мен түсімде екеу болып,
Ертеңгісін жалғыз боп түрегелемін.
О, менің аққанат құс - махаббатым,
Қайдасың жанға шипа шапағатым?
Сен қайда, күндер қайда, түндер қайда,
Махаббат... махаббат деп аталатын?