Қазақша өлең: Қалқаман Сарин (Өмір өлшемі)

Құдайға құл екенін күнде айғақтап,
Көрмеген тірі жанды бір ғайбаттап.
Оңаша ойға батып отырды қарт,
Жанында немересі жүрді ойнақтап.

Маңдайдан бала терін тамшылатып,
Қасына келді дағы шаң шұбатып.
Ерке ұлға ес кіргендей:
– Ата! – деді,
– Ғұмыры бір адамның қанша уақыт?

Сұрақты күтпегенмен дәл осындай,
Қария жауап берді баласынбай.
– Ғұмыры бір адамның түсінгенге,
Азан менен намаздың арасындай!

Алланың пендесіне көп сынағы...
Қарт адам ойын солай топшылады.
Таң қалып немересі:
– Адамдардың
Өмірі неге қысқа? – деп сұрады.

– Қорықпай, ой жүгіртіп қарашы, әкем,
Жаныңа болсын сабыр, парасат ем.
Қамшы ғұмыр – «намазсыз азан» менен
«Азансыз намазыңның» арасы екен.

– Санама жауабыңыз тіпті сіңбей,
Сөзіңді тұрмын, ата, түк түсінбей?
Ақсақал әңгімесін жалғастырды
Жас ұлдың жүрегіне жүк түсірмей:

– Өткенде есіңде ме, тыңда, балам,
Көрші үйде сәби туды іңгәлаған.
Сәбидің құлағына азан айтып
Ат қойып бермеп пе еді діндар адам?!

– Соған куә қылды ма көрші бәрін?
– Айналдым ақылыңнан, жөн сұрағың.
Намазы сол азанның оқылған жоқ,
«Намазсыз азан» деген сол шырағым!

Өмірге келу – қызық, қайту – қайғы.
Амалың, сауабыңды айқындайды.
Ал адам өлген кезде оқылатын
Намаздың азаны, ұлым, айтылмайды.

«Азансыз намаз» деген осы, қарғам,
Өлім – хақ, тұратұғын тосып алдан.
– Неге азан шақырмайды?
– Тоқта, бала,
Ұмытпау керек мұны есі бар жан.

Бүгінгі емес, бақилық бақытты ойлан,
Қайтатұғын келеді уақыт тойдан.
Ол намаздың азанын, есіңде ме,
Адам туған кезінде оқып қойған...

Бес парыз бұйрық болып жетсе Алладан,
Мүміндер сан сауаптан кеш қалмаған.
Сондықтан құлшылық қып аз ғұмырда,
Сәт сайын бір Алланы еске ал, балам.