Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Молшылық әуені)

Ғашықпын мен осынау жұмыр жерге,
Құстар ән сап,
Жылғалар жүгіргенде,
Үміт болып, көктем, сен жақындайсың,
Аязынан ақпанның түңілгенде.

Қандай сұлу,
Жұмыр жер керім еді?!
Түні тіпті нұрлы боп көрінеді.
Шөлдер ернін тосқанда оттай жанып,
Кезекті сөз бұлттарға беріледі.

Айналасың күннің де қылығынан,
Ағаштардың сипайсың бұрымынан.
Шалғын,
Егін шығады қырға билеп,
Су менен күн,
Топырақ ұрығынан.

Шығу үшін қыр жақта дән дүркіреп,
Алу керек бұлттар да сәл күркіреп.
Дала сұлу көктемде талықсиды
Ләззат тілеп,
Жанына жаңбыр тілеп.

Көктің жүзі көлеңке жамылғанда,
Аспан үсті алқынып, тарылғанда,
Тасырлайды далада қалың нөсер,
Бұлттарға да бұлттар келіп соғылғанда.

Қылықты қыр еріні кезергенде,
Бір молшылық боларын сезем мен де,
Қандай рақат! –
Бал дәурен басталады,
Асып-тасып ағады өзендер де.


Себелесе сәуірде жаңбыр шағын,
Бүлкілдетер бір сезім ән құрсағын.
Ғашықпын мен,
Сүйемін жаным қалмай
Жұмыр жердің осынау бал-бұл шағын.