Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Қобыланды)

Ауылымыз желге беріп желкені,
Мекендейтін таулы қуыс өлкені.
Біз ертекті шертетінбіз қыс бойы
Қыс та ұзарта беретін-ді ертегі.

Бірдей еді жасымыз бен шамамыз,
«Еңіреуден екі ат шапқан» баламыз.
Ертегіні қанша білсек, соншалық
Өсетін-ді топ алдында бағамыз.

Эпос десе елеңдейтін ел бөлек,
Ерлік жайлы ертегіні жерде жоқ,
Іздеп жүріп
Қобыландыны оқыдық
Тайбурылмен бара жатқан дөңгелеп.

Тайбурылдың бізге ұнайтын шабысы
Содан ба екен біз отырған тау іші,
Жаңғырып жататұғын кей түні
Және естіліп Қобыландының дауысы.

Қобыландының Қарақыпшақ руы,
Арғымағы ғаламат Тайбурылы.
Есімізде қалды талай ерлігі,
Әсіресе Құртқа атты сұлуы.


Сол біз жырды сүюші едік ерекше,
Алып шыққан сайдан бізді дөңеске.
Осы күннің Олжасы да, апыр-ау,
Поэзия Қобыландысы емес пе?

Йә, йә Олжастың жыр- өлеңін,
Бұл күндері тынбай оқып келемін.
Жырқұмардың жаны үшін жаралған
Қазіргінің эпосындай көремін.

Даланың да өзгеріп бір іреңі
Қуаныштан айрылады жүрегі.
Олжастың да Арғымағын оқысам,
Түнде түске Тайбурыл кіреді.