Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Ұрпаққа сенім)

Отырардың тұрмын мен орынында,
Бір өкініш құрсады мені мұнда.
Әдейі арнап алыстан келіп едім
Рухыменен бабамның жолығуға.

Не деп айтам,
Тып-типыл жатыр алдым,
Көрмегенмін,
Бірақ та оқығанмын.
Енді менің ойымды онға бөлді.
Сойқаны мен ойраны Отырардың.

Келер болса егер де шынымды ұққың,
Осыған да кешірек бұрылдық тым.
Ізгіліктің өшірген бар өрнегін
Ізі жатыр ғаламат зұлымдықтың.

Жаның құла,
Мұндайда көңіл ала,
Толғантпаған шығар бұл мені ғана.
Бір кездегі тарихты дөңгелеткен
Жатар енді табытта өлі қала.

Қалай жаудан жеңілген,
Мен сенбеймін,
Тек ішімнен егіліп,
Кемсеңдеймін.
Енді қайтып бұндайды болдыртпаймын
Ұрпағына бабамның сенсем деймін.