Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Сиыр)

Ай менен күні толғанда,
Ішінде бейне бұлт бунап,
Сыйдырмай жанын жалғанға
Басталып берді бір толғақ.

Жанардан жасы бұршақтап
Сұрады жанын Алладан.
Қазығы босап бір шақта
Босанып шықты ауладан.

Тоқтамай қалың қамысқа,
Ой менен сайды тасалап,
Көзінен елдің алысқа
Ұзады сиыр бошалап.

Қозғалып пәле құрсақ та,
Азая берді әл- шама.
Шатынап көзі бір шақта
Құлады қалың аршаға.

Қалғаны олжа бұ жанның,
Аяздан, көктем түнінен.
Ішінен шыққан «жыланның»
Тарады жүнін тілімен.

Содан соң үш күн өткенде,
Құтқарып ажал-қатерден.
Екеуін алыс бөктерден
Иесі тауып әкелген.

Бұзауын содан көрмеді,
Ойламаған да өлі деп.
Сағынып ана енді оны,
Іздеді сонша мөңіреп.

Содан соң, мүмкін, түсі ме,
Көрмегені еді өмірі.
Толтырған сабан ішіне
Иіскеді қызыл теріні...