Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Туған күн)

Әрқилы өздерінің тірлігімен,
Адамдар бөлінеді бір-бірінен.
...Қош, Ана,
Жаратылыс жазғаннан соң
Өзіңнен бөлініппін бір күні мен.

Ай анау – тіршіліктің аспан шамы,
Күнің де бізбен жиі бас қосады.
Олар да біздерменен кездеседі,
Олар да біздерменен қоштасады.

Шақырып, қолын бұлғап өмір өрі,
Алыстан мен мұндалап көрінеді.
Шыңғырып шаранадан шыққанында-ақ,
Адамдар бір-бірінен бөлінеді.

Берген соң жаратылыс көрік-мүсін,
Тоғыз ай ғана алаңмен серікпісің.
Алаңнан туғаныңда-ақ басқа адамсың,
Басқа адам болуға да еріктісің.

«Амалың ешқандай да қалмағасын»,
Жап-жарық дүниеге таңданасың.
Өмірге келгеннен соң, сен де әкесің,
Өмірге келгеннен соң, сен де анасың.

Ел үшін еңіреген ер боларсың,
Тарлық та көрсетерсің,
Кең боларсың.
Өмірге келгеннен соң, сен де пенде,
Өмірге келгеннен соң, сен де адамсың.

Көгінен не бір жұлдыз құлайды ағып,
Күнің де жаңбыр болып жылайды анық.
Осылай басталады тіршілігің,
Тағдырдың ұршығында шыр айналып.

Туған күн –
Өмірменен достасқан күн,
Жетеді бәрімізге асты аспанның.
Ұшып шығып ұямнан бір жолата
Мен-дағы туған күні қоштасқанмын.

Адамсың,
Иесің сен сенімдерге.
Ізің бар салтанатты сенің жерде.
Туған күн – бөлінген күн шаранадан
Туған күн –
Қоштасқан күн өліммен де.