Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Астыңда – ат шана...)

Төбелер мен бетке алып бір ылдиды,
Жануарың басын алға шұлғиды,
Алыс таулар саған еріп,
Ал жақын
Тобылғылар кейін қарай сырғиды.

Жүре бергің келеді сол даламен,
Жүре бергің келеді ат-шанамен.
Көз ұшынан көрінбейді бір қара,
Аппақ дала –
Ұйқасы жоқ ақ өлең.

Ұзақ жолда ат тұяғы биледі,
Дүрс-дүрс еткен немене, әлде,
Күй ме еді.
Түйгіштесең тұяғымен атыңның
Бүлкілдейді тақтай жолдың бүйрегі.

Артта қалып төбелер мен дөңдер де,
Артта қалып белестер мен белдер де,
Мәз боласың алыс деген қыстағың
Қыр астынан бір-ақ шыға келгенде.

Жылтылдайды кешкі ауылдың шырағы,
Шаншылады атыңның қос құлағы.
Өзіңді де әупілімен әлдилеп,
Жақыныңның иті алдыңнан шығады.