Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Балалықтың ауылын аңсағанда)

Балалық атты ауылға,
Соғайын деп ем оралып.
Ондағы адал қауымға,
Жолықсам деп ем қол алып.

Бұл күнде қандай халде екен,
Бір думан еді-ау біз барда?
Сондағы достар бар ма екен,
Қайда екен құйттай қыздар да?

Сәті де келген секілді,
Шошып та қалдым түсінен.
Жағдайымды айтып өтіндім,
Вахтада тұрған кісіден.

- Ұмытпайыншы осыңды,
Жіберші, - дедім жалынып. –
Кілең бір адал досымды,
Жан аға, жүрмін сағынып.

- Жарайды онда, ал, балам, -
Тастады көзін үмітпен.
-Шындықты айт, - деді ол маған,
Балалық таза қылықпен.

-Дайынмын, - дедім тез көніп,
Тамақты қырнап алдым да,
Балаға ұқсап, өзгеріп,
Қалқия қалдым алдында.

-Қарағым, - деді – жалынсаң,
Өзіңе деген сенім ол.
Балалықты егер сағынсаң,
Болады балаң, - деді ол.