Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Ұш, тұлпарым)

Мақсат биік,
Сол билеп алды мені,
Жазам деген ойларым жанды жеді.
Шабайыншы көтеріп көк дауылды,
Арғымағым тәкаппар,
Алғыр еді.

Арғымағым
Шайнаған ауыздығың,
Қалып жатсын артыңда әр ізгі күн.
Екпініңнен өзіңнің дауыл тұрып,
Ақының да төксін бір нағыз жырын.

Ұш, тұлпарым,
Жалыңа жармасайын,
Болашаққа сенімен жармасайын.
Құмарымнан шығайын құйғытып бір,
Көңілімнің желігін, кел, басайын.

Тауларыңнан,
Орғытып өзеніңнен,
Ұш, тұлпарым,
Дауылға төземін мен.
Мені тапсын достарым кіл бәйгеден,
Шын шабытты мен алайын өзіңнен.

Ұш, тұлпарым,
Сенемін саған ғана,
Айрылмаймын жалыңнан,
Алаңдама.
Мен жығылсам жығылам тауларыма,
Мені қағып алатын аман дала.

Құлагермен ұшқандай Ақан ағам,
Орғытайын,
Озайын Сахарадан.
Мұзға оранған мұхиттың үстіменен,
Африка аптабын қаталаған,
Басып өтіп жаңа бір жер табайын,
Сыңси өскен өңірін ерке қайың.
Маралы мен елігін тулаттырған
Өлеңіме қосайын өлке жайын.

Сезінбесем ештеңе сезім атсын,
Өзің әділ,
Өзің пәк,
Өзің ақсың.
Ұш, тұлпарым,
Екпінің
Дауылыңнан,
Құйыныңнан жас емес, көзім ақсын.

Ұш тұлпарым,
Бақ маған,
Атақ саған,
Желеп-жебеп біздерді жатады далам.
Өзің-дағы шығасың құмарыңнан,
Жалғыз рет мен-дағы рахаттанам.

* * *
Әрі ана,
Әрі әйел,
Әрі жолдас,
Көңілі кең, жайдары,
Жаны жап-жас,
Мейлі тасып жатса да бар байлығың,
Бұл өмірдің әйелсіз мәні болмас.

Әйел – байлық,
Табиғат дара туған,
Күннің нұрын қабылдап жаратылған.
Әйел құсап шалған да шайқалады
Тамырына ағын су оратылған.

Әйел сынды жіп-жібек желді білем,
Әйел сынды дала да кеңдігімен.
Шілдеңізде шөліңді қандырады
Әйел сынды балбұлақ мөлдірімен.

Сәттеріңде жолыққан,
Бір сағынған.
Жарып шыққан даламның құрсағынан,
Жусан иісі тұрады мұрын жарып,
Әйел иісі шығады жусаныңнан.

Бәрі әйелге ұқсайды , ал, қарашы,
Қуанышы ұқсайды,
Жан-жарасы,
Берген кезде жемісін анаға ұқсап,
Әйел құсап гүлдейді Алма ағашы.

Августтің күзетіп қысқа таңын,
Әрбір күнге мың алма ұстатамын.
Жеміс берер шағында алма ағашың
Туатұғын әйелге ұқсатамын.

Қарап тұрсаң әйелге бәрі ұқсайды,
Озамын деп бірақ та жарыспайды.
Әсемдігі жағынан мынау әлем
Бәсекеге түседі, қалыспайды.

Көктемде себілген дәні керім,
Күз келгенде сарыала қалың егін.
Әйел сынды осындай болмысымен
Шаттығымды шалқытар әлі менің.

Мөлдір ағыс қамап ап жан-жағынан,
Табиғаттың сығалап шарбағынан,
Көктемде аспанға көзім түссе
Әйел қарап тұрғандай ар жағынан.