Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Мүсілім ақсақалдар)

Жайдары жүзі, нұр өңі,
Аптапты күнге қақталып.
Еңбекке құл боп үнемі
Азаттық үшін аттанған.

Ұсынып тілек досына
Жасайды құрмет не түрлі.
Ерегіскенде құл боп үнемі
Қанжардың жүзі секілді.

Әр сөзін айтса мәнерлеп,
Қасының өзі достасқан.
Иіліп таңға сәлем деп,
Иіліп күнмен қоштасқан.

Көзінен көп сыр оқылар,
Ауызыңда сөзі аталы.
Беліне түсіп отырар
Ақылды аппақ сақалы.

Бүркіттей қатып қабағы,
Мұжылып жартас тозғандай.
Сіресіп кейде қалады
Отырған күйі қозғалмай.

Пейілін, жылы сәлемін,
Қайтпайтын және бір бетін,
Үйреніп қалсам деп едім
Инабат, Ізет, құрметін.

Болса да берік сөзіне,
Болса да қатал данадай.
Сендіре алсаң өзіңе,
Айтады сырын баладай.

Аңыз деп қана ел білген,
Аспанда алыс деп жүрген
Сәлемін алып қолынан
Құдіреттің өзін көрдім мен.