Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Жаратылыс келісімі)

Еш себепсіз таудан тас домаламас,
Тіршіліксіз ұмтылмас жоғары ағаш.
Күнге қарай майысып,
Мұң бұралып
Күнбағыстар жайнайды сарыала бас.

Құстар әні төгіліп жиі көктен,
Жанымызға сол әннен жылу өткен.
Құмырсқалар жорғалап,
Дән сүйретіп,
Табиғатты олар да сұлу еткен.

Дөңгеленіп,
Көлге кеп қосылысқан,
Бұл өлкенің көп еді досы құстан.
Бір топ аққу сұңқылдап кетті алысқа
Әлденеден дүркіреп шошып ұшқан.

Ұққанымнан көп әлі ұқпағаным,
Амалым жоқ сүймеуге,
Бітті амалым.
Жаратылыс жасаған жарасымды
Сұлулыққа осынау сұқтанамын.

Сұлулықты жырлайды өлең біткен,
Ырғақпенен, керемет тереңдікпен.
Дүниенің бәрін де жымдастырып,
Мүсіндейді табиғат шеберлікпен.