Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Түйелер)

Үн бар еді,
Сары дала,
Қара құмда,
Мұң бар еді,
Мөп-мөлдір жанарында.
Күн бар еді,
Шыжыған төбесінде,
Құм бар еді,
Сусыған табанында.

Іздегені алыс боп көрінетін,
Мұз денеден моншақ тер төгілетін.
Жаратқанға налитын,
Налитын да
Үнсіз ғана өкситін,
Егілетін.

Терістіктен жел тұрып қозғағанда,
Қилы-қилы ән туған боз даламда.
Сел-сел болып бұлттар да жылайтұғын
Қобыз үнді қоңырам боздағанда.

Тақымдаған қу тағдыр табар болса,
Құрғамапты қос мойыл жанар да онша.
Өткізгенмен өмірін жануар боп,
Жылаған-ау қайғырып адамдарша.

Бойыңда бір булыққан шабыт бар-ды,
Бұралаң жол қай жаққа алып барды.
Момындарды дүние ұмытқанмен,
Ұмыта алмас өзіңдей алыптарды.