Қазақша өлең: Бұқар жырау (Ай, заман - ай, заман - ай)

Ай, заман - ай, заман - ай,
Түсті мынау тұман - ай.
Істің бәрі күмән -ай.
Баспақ, тана жиылып
Фәни болған заман - ай.
Құл - құтандар жиылып,
Құда болған заман - ай.
Арғымағын жоғалтып,
Тай жүгірткен заман -ай.
Азаматың құлапты,
Жұрт талық болған заман - ай.
Арғымақтың жалы жоқ,
Жабылар жалымен теңелер.
Жақсылардың малы жоқ,
Жамандар малымен теңелер.
Арғымақ жалсыз, ер малсыз,
Алланың аманаты - жан,
Қай күн алары болжалсыз.
Шашырап шыққан қандар көп,
Шашау жатқан малдар көп.
Қайсы бірін айтайын.
Айта берсем сөздер көп.
Үй артында төбешік,
Ерттеп қойған ат болар.
Қариясы кімнің бар болса,
Жазулы тұрған хат болар.
Өзіңнен туған жас бала
Саудагердей сарт болар.
Өзіңмен бірге туысқан
Алаштан бетер жат болар.
Сыйынған пірің сарт болар,
Бір құдайға шет болар.
Өтермеден кетер ме
Жарлы менен байғұстар?
Байдың малын көтерме,
Тайып кетсе табаның,
Шашыңды берсең жетер ме?
Аздың да ісі бітер ме,
Көптің де ісі жетер ме?
Көп ішінде бір жалғыз,
Сөйлесе, сөзің өтер ме?