Домбырасын серік қып
Өткізді Жамбыл ғасырды.
Өлеңді төгіп, өрнектеп
Асулардан асырды.
Қара терге малынып,
Еңбегі кетіп далаға,
Тойса тойып тамағы,
Тоймағанда аш жүрді.
Қалың халық көтерген
Өмірдің ауыр, зіл, тарын,
Жылдан жылға тасыды......

Алатаудан, Арқадан
Ақындарым келіпсің.
Тілдерінен бал тамған
Жақындарым келіпсің.
Ертіс, Еділ, Іле, Сыр
Бас қосқалы келіпсің.
Жүрген жері думан жыр —
Сендер елге көріксің.
Шаршы топта төгілген....

Үнің кетпес құлақтан —
Ағыны күшті бұлақтан,
Тау суындай тасқыны
Талқандап құзды құлатқан.
Өрісі кең өрлеген
Түбі терең мұхиттан,
Ағыны жылдам сынаптан,
Жер жүзіне тараған,
Аузына әлем қараған,
Қара қылды қақ жарып,
Жылағанды жұбатқан .....

Тыңдаушым, келіп маған сендер сынды,
Жырла — деп, сұрадыңдар өткен күнді.
Өткенде домбырамды күйлеп едім,
Қозғады ол — үн орнына қайғы, мұңды. .....

Қаһармен қарғып, шапшып, ақырып ұмтылған,
Арыстанға қарсы шапқан ерлерің -
Барқылдаған бір төбеттен қаймығып,
Қалайша іздер таса, сая жерлерін?!
Жазғытұрым көл боп жауған жаңбырың
Жомарт ердің бергеніне жете алмас: ....

Жасымнан атым аян Жамбыл едім,
Сүрінбес қара сөзге даңғыл едім.
Сөйлесем сары түнге шалдықпайтын,
Қақырап қайран даусым қалды менің.....

Мен шеккелі қай заман
Өмірдің ұзақ сапарын...
Не көрмеген көне көз,
Ағарғанша сақалым.
Қилы-қилы жол тартып,
Үміт алда мұнартып,
Демеу болған көңілге....

Бойымда қайнап кекті ашу,
Қаһарын төкті домбырам.
Өлеңім от пен у шашты,
Шапшыған бойда қызды қан!
Арқырап аққан өзендей,
Тасыды ашу аулымнан.....

Қараймын да — қараймын
Қай-қайдағы өмірге:
Еске түсер талай күн
Өткен менің елімде —
Ел басына күн туса
Ер аттанған өлімге;
Көк найзасын қолға алып,
Семсер байлап беліне; ....

Тоқсан жыл түрлі ән қосып,
Жыл да жазда бір тосып,
Тағы да міне май келді.
Бетпақ шөлге жан кіріп,
Өлі бойға қан жүріп,
Құздың мұзы бұзылып,
Ағылды дария ойда енді.....