Сезіміне сенімін серік еткен,
Күтіп жүрсем сағынып сені көктен.
Ай!
Сен көктемді сүйгенсің - мені көктем,
Жалын боп дем.Бағың деп тәңір көктен.

Еңсесі құрып барып жығылды күн,
Жел есіріп көрсең.....

Мен бәріне керексізбін,керекпін,
Керектігім керексізге қорекпін.
Мен- Махамбет болар едім,бірақта
Бөлекпін...

Бөлектігім тым қисынсыз түс көрем,
Түс көруге күнәм шығар күштеген.
Құдай жоқ деп.....

Қысқа өмірді қалғыған қоратын кім?
Құс Тәңірдің алтындап қанатын күн.
Жетімдері жетілген үй секілді
Жұлдыз жағып жатқаны қара түннің.

Кешір мені көгілдір көктегі әнім,
Кешір мені бейкүнә.....

Жел – қамқоршы құрақтың сүртіп терін,
Өз түсіне бояған кірпіктерін,
көзін көрген алғашқы пайғамбардың,
Ең кәрі ару тұр әне іркіп демін.
Бір құт енді үстінде бүркіттердің,
Аспан, аға, жылауық.....

Көрікті адам,
Ерікті аға мен бүгін сөніп барам.
Уайымымнан қараша ерікті алған,
Ару желдің артынан көзін алмай
Бұйра бұлттар сүйсіне еріп барад.

Мың көзбенен тінтіді мұң күздеген,
Кеудемді еміп әлсіздік.....

Жібек өңді жанымен жаралы ару,
Жылытпайды-ау сертімнің сары алауы.
Мені іздеумен сабылып әлі жүр ме?
Мен бармайтын теңіздің жағалауын.
Сағынышың дерт болып мені іздеуден,
Уақыт уатып сенімді өлі іздерден,
Бос шөлмекке хат салып сосын,сәулем,
Жауап күтіп тұрдың.....