Ол қасымда отырғанда сабақтар қалай өтіп-кеткенін білмей қалатынмын. Солай бірге отырып төрт жылдың қалай өткенінде байқамай қалыппыз. Бастауышпен қоштасуда мені апай мәжбүрлеп өзге с билетпекші болды. Ал Аида болса апайға барып билесем тек қана Еділмен билеймін деп жылаған еді. Сөйтіп оның да маған деген сезімін байқадым. Өсе келе Аиданы күніге сабақ біте салысымен үйіне шығарып салатынмын. Уақыттың зымырап......

Енді сол бала жайлы достарымнан сурастыра бастадым содан білгенім ол б ала менен бір сынып жоғары оқиды екен аты Бақыт есімнен кетпей қойды,сенсеңіздер жатсамда тұрсамда Бақыт жайлы ойлайтын болдым. ӘР Көрген сайын ғашықтығым арта түсті,содан хат жазамын деп шештім.Хатты қалай жазамын деп екі күн.......

Бәлкім білетін де шығармын, тек мойындағым келмес...бірақ неге??? Тағы да әдеттегі бір «жалп етпе» махаббатым деп алданғым келмейтін болар...
Жалғыздықтан, тосудан жалығып барамын... Бірақ, екінші бір бейтаныс жанға кеудемнің.......

Содан 9 жылдан соң Қостанай облысынан Шымкент қаласына Махаббатпен кездесуге бардым. Бул кездесуді мен коптен кутіп едім... Ол кезде мен Махаббаттын көзінен тек қана қуанышты кордім. Менім өмірімнің қуанышты шағы тек қана сол Махаббатпен бірге болÒ
ған шақтарым. Ол кезде менен откен бақытты жан жоқ еді...

Ал, Әселге деген сағыныш өз алдына бір бөлек. «Жаным-ау, соңғы хатында: «Сені асыға күтуші, жаның Әсел» - деп аяқтапты. Өткен бір жылымның әр күнін сені ойлаумен өткіздім ғой. Өзіңе деген сағынышты айтсаңшы. Неге ғанÐ ° саған келетін күнімді айтпадым екен, мен де қыялимын, өзімше «сюрприз» болғым.......