Аспанда ерек дабыл кем күркіреген,
Жаңбыр құйды дамылсыз сіркіреген.
Ағыл-егіл, кең көше......

Қайғы артқан Қазақ Жері!
Шыдамдысың.
Жатқа сыр алдырмайсың —
Мың аңдысын.
Шарқ ұрып шүйіледі аспанында,
Тас түлек перзенттерің қыран мүсін.

Қайыспас Қазақ Жері!
Қастерлісің.
Қызырлы, құтты, ырысты......

Ауырдым, ауырсам да алпысқа аттап,
Бір ғұмыр кітапшасын алпыс қаттап.
Гүл жардым алпыс көктем, алпыс жазда,
Ажым сап алпыс қыс......

Секілді сел сыпырған топты қойлар,
Мазасыз өтті жылдар, өтті айлар.
Күйбеңі ошақ басы, от қасының
Қол байлап,
Жанбай сөнді отты ойлар.

Көлденең көк аттыда кете барды
Сыбаға маған тиер......

Арқаның суық бораны
Арқадан өтіп барады.
Алда тұр қарға малтығып,
Азынап құрбан алаңы.

Жібімей қатқан мұздары,
Қайтпапты қыстың......

Мен өзімді іздедім бала жастан,
Жұп-жұқана сиқыма қарамастан.
Тауға да ұрдым басымды, тасқа да ұрдым,
Ерте қозды делебем — ала қашпам.

Адыр-адыр қыр кездім, қайнар кездім,
Қойнына құт, мал толы......

Білеу жұтса, — қолдай етке қыран тояды.
Бітеу жұтса, — торғайға да жылан тояды.
Шүйгін суға, соны шөпке аузы тисе,
Жылқы менен жылқы текті құлан тояды.

Құзғын, құмай атан, нарға тоймайды.
Құйтымдай сүлік жарылғанша тоймайды.
Дәніккеннен құныққан өтіп......

Қадіріне жеттің бе уақыттың, әр сәттің?
Сарсаң оймен сабылтып жүйке-көлік шаршаттың.
Күн қыздырды төбеңнен, бауырыңнан Жер Ана,
Терлеп-тепшіп балбырап көктемдегі қарша ақтың.

Қадіріне жеттің бе бойда қуат бар Шақтың?
Той-думан мен қыз-қырқын дырдуына қарсы ақтың.
Бас жарғызып сойылға......

Тұмшалаған тұман бар,
Әлемді кең көрсетпес.
Жол, жобаға күмән бар,
Ойын, дөңін өлшетпес.

Балсыз болмай, балды да,
Ылди, өр деп......

Буынсыз тіл қайнағанда,
Балқытады тас көңілді жібітіп.
Буынсыз тіл жайнағанда,
Ұсатады таудың тасын үгітіп.

Буынсыз тіл жай тастаса,
Қақ жарады — қақырайды......