Өлеңдер

Терезенің алдында
Терек жайды жапырақ,
Сау ма терек, ауру ма?
Қарап өтті тоқылдақ.
Морзе әліппесіндей
Құлағыма үн келді,
Ағаш оңай.....

Көлторғай адыра қалғыр - көрген жерім,
Бұлағай, ойран - әлек салған жерім.
Көк найза, қара санай атылса да,
Қайтармай қайтқаным жоқ аттың терін.

«Қазақ! Халық батыры! Аманкелді!»-
Деген күшті, зор атақ талай елді
Таңдандырды. Бір күні сол батырға
Тастан зіл, мұздан суық хабар келді:
«Секілді обыр патша қара албасты
Тағы да елді оба жалмамақшы!»
Бұл сөзден үрейленіп....

Бал бөбегім, сен өлеңім,
Аймаласам нұр өбемін.
Жұпар сенің, құмар еттің,
Кеудеме гүл, шынар ектің.
Иіп те мен, сүйіп.....

Мынау кім жатқан, әлеумет,
Жас қабірді жамылып?
Мұнша ардақты кім еді?
Тұрсыңдар бәрің жабығып?
Жалғызы ма еді бұл елдің,
Құрметтейтін.....

Сүй, жан сәулем, тағы да сүй, тағы да!
Жылы, тәтті у тарады қаныма.
Бұл ләззаттың бір минутын бермеймін,
Патша тағы, бүкіл дүние малына.

Құшақтатып нәзік талдай беліңнен,
Сүйгіз, сәулем, тәтті балдай тіліңнен.
Бой шымырлап, талықсиды....

Күн көзі тұтылғандай түрде болды,
Жел зарлы қайғыланған үнде болды,
Барлығы - жаратылыс басын иіп,
«Біз де ортақпыз» дегендей тілде болды.
Көше үсті желбіреген....

Келген кезде жаныма тағы да мұң,
Іштен тынып, мен сені сағынамын...
Ауамен де, әуенмен де, өлеңмен,
Мен өзіңе білдірмей агыламын...

Отырғанда шалқайып түн тағына,
Тіміскілеп келеді.....

Қара суды жағалай қаз барады,
Анасынан айырылып қыз барады.
Қара суға қан кұйсаң, ағар- кетер,
Жат кісіге қыз берсең, алар-кетер!
- Жылама, бикем.....

Күз жетіп, жердің жүзі солғын тартса,
Алтын күн нұры кеміп, салқын артса,
Жер жүзі өлім күтіп тұрса жылап
Сексенде селкілдеген байғұс қартша.
Қатты қыс кірейін деп есік ашса,
Қызыл гүл қорыққаннан түсі қашса,
Әл кетіп, бұлғақтаған бұтақтарда
Жапырақ: «Ал өлдік!»- деп сыбырласа,-
Қайғырман, сірә, осы.....